Wil je over een weg rijden waar je niet al teveel ander verkeer tegenkomt? Vind je het heerlijk om meanderend tussen honderden meertjes door te rijden met uitzicht tot de horizon? Een weg naar het ‘einde van de wereld’? Overweeg dan zeker om aan het einde van de Dempster Highway de Inuvik-Tuktoyaktuk Highway te volgen, de eerste weg ter wereld die je naar de Beaufort Zee brengt.
Op 15 november 2017 werd deze all-season snelweg naar de Noordelijke IJszee officieel geopend en wat is op 15 november 2017 voor het publiek geopend.
Inuvik-Tuktoyaktuk Highway, meanderend door eindeloze vlaktes
De aanleg van de Inuvik-to-Tuk Highway was een mijlpaal waarmee de eerste weg helemaal naar de noordelijke IJszee ten noorden van Noord-Amerika werd bereikt. De weg strekt zich uit over een afstand van 140 kilometer vanuit Inuvik naar de levendige Inuvialuit-gemeenschap van Tuktoyaktuk aan de Arctische kust.
Route Inuvik-Tuktoyaktuk Highway
Nadat je de legendarische Dempster Highway helemaal bent afgereden vanuit de Yukon en de grens met Northwest Territories bent overgestoken, arriveer je in Inuvik, een klein plaatsje met ongeveer 3.500 inwoners. Hier bevind je je te midden van de duizenden meertjes en ponds van de Mackenzie Delta, het deltagebied van de enorme Mackenzie River die hier in de Beaufort Zee uitmondt.
Vanuit Inuvik slingert de weg zich naar het noorden en daarmee verlaat je de noordelijkste uithoeken van de boreale bossen van Northwest Territories en markeert de boomgrens de overgang naar de barre open toendra van de Barrenlands. Het landschap is vlak en de honderden kleine meertjes geven enorm veel aanleiding om even te stoppen en te genieten van de weidse uitzichten die je hier hebt. Bij helder weer kijk je hier echt tot aan de horizon over de eindeloze vlaktes van de toendra.
Onderweg naar Tuktoyaktuk kom je door het graasgebied van de enige kudde rendieren van Canada, die hier al sinds de jaren 30 van de vorige eeuw twee maal per jaar de Mackenzie River oversteekt.
Hier vang je bij duister een glimp op van het noorderlicht, ver weg van de stadslichten. Met 0,0 lichtvervuiling kun je zelfs in de zomer het noorderlicht zien dansen over de toendra.
Pingo’s
Een pingo is een ijsheuvel die gevormd wordt in gebieden met permafrost, zoals ook in de Northwest Territories (NWT) van Canada. Het woord “pingo” komt uit het Inuvialuktun en betekent “kleine heuvel”. Deze heuvels kunnen tot enkele tientallen meters hoog worden. Ze ontstaan wanneer het grondwater in de permafrost bevriest en uitzet (hydrostatische druk) en een laag bevroren grond wordt opgetild. Het uitgezette ijs is bedekt met een laag aarde die het ijs binnenin beschermt. Er zijn twee soorten pingo’s: closed-system pingo’s en open-system pingo’s.
De kern van een pingo is vaak niet veel kleiner dan de pingo zelf en bestaat uit een ronde massa van zuiver ijs. Pingo’s kunnen tot wel 90 meter hoog worden en soms wel een doorsnede bereiken van twee kilometer. Meestal zijn ze rond of ovaal van vorm.
Closed-system pingo’s
Open-system pingo’s
Eigenschappen pingo
-
Grootte en Vorm: Pingos kunnen variëren in grootte, maar kunnen tot 70 meter hoog en 600 meter in diameter worden.
-
Leeftijd: Een pingo kan duizenden jaren oud zijn, maar de meeste zijn veel jonger.
-
Instabiliteit: Als een pingo smelt of instort, kan dit leiden een kraterachtige vorm.
Recordpingo’s
-
Grootste pingo: De grootste bekende pingo ter wereld is de ‘Ibyuk Pingo’, gelegen op het Tuktoyaktuk Peninsula van de Northwest Territories. Deze is ongeveer 49 meter hoog – dus niet heel hoog – en heeft een diameter van ongeveer 300 meter.
-
Aantal: De Tuktoyaktuk Peninsula in de NWT heeft de hoogste concentratie van pingo’s ter wereld, met meer dan 1350 formaties.
-
Ouderdom: Sommige pingos zijn meer dan 1000 jaar oud, hoewel het natuurlijk moeilijk is om de exacte leeftijd te bepalen.
Tuktoyaktutuk
Aan het eind van de Inuvik-Tuktoyaktuk Highway ligt het gehuchtje Tuktoyaktuk – ook wel kortweg “Tuk” genoemd – met een bevolking van 935. Het dorpje is een van de meest noordelijke gemeenschappen in Canada en ligt aan de kust van de Beaufortzee, die deel uitmaakt van de Noordelijke IJszee.
Wanneer je denkt dat je noordelijk bent geweest in Canada….voor je idee: Tuktoyaktuk ligt op ongeveer 1.100 kilometer ten noorden van Yellowknife, de hoofdstad van de Northwest Territories, en ongeveer 2.000 kilometer ten noorden van Edmonton, de hoofdstad van Alberta. Het dorp ligt boven de poolcirkel, wat betekent dat het het grootste deel van het jaar te maken heeft met extreme kou en lange periodes van zonlicht tijdens de zomermaanden, maar ook heel donkere dagen tijdens de lange winters.
Bevolking Tuktoyaktuk
De bevolking van Tuktoyaktuk bestaat vooral uit leden van de Inuvialuit-bevolking, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. De Inuvialuit hebben een rijke cultuur en tradities die teruggaan tot duizenden jaren geleden. Ze hebben hun levensstijl aangepast aan de extreme leefomstandigheden van het Noordpoolgebied.
Tot 2017 was Tuktoyaktuk alleen per vliegtuig of via ice roads bereikbaar. Toen de all-weather Dalton Highway in 2017 werd voltooid, was het dorp het hele jaar door bereikbaar. Voor die tijd stond Tuktoyaktuk bekend om de beroemde “Ice Road” die in de wintermaanden werd aangelegd over de bevroren Beaufortzee.
Toerisme in Tuk
Door de verbeterde bereikbaarheid, trekt het dorp steeds meer toeristen vanwege zijn unieke locatie en cultuur. Bezoekers kunnen hier de lokale kunst en ambachten van de bevolking zien, traditionele gerechten proeven en genieten van activiteiten zoals ijsvissen, sleehondentochten en het noorderlicht.
Mocht je Tuk willen bezoeken, dan moet je natuurlijk even pootje baden of een duik nemen in de Beaufort Zee en ook een bezoek aan het Pingo National Landmark op 5 kilometer ten westen is een leuke aanrader om te bezoeken.
0 Reacties